Tinnhildur - í stuði með tuði

11.6.2008 | 23:39

Life

Mikið er gott að vera komin aftur með netið. Maður er búinn að vera út úr heiminum algjörlega undanfarið og mér finnst ég hafa misst af geðveikt miklu, enda í tölvunni meira og minna allan daginn... hmmmm.

Ég er komin í veikindaleyfi frá vinnunni til að taka aðeins til í sjálfri mér. Mætti einn dag í vinnuna stuttu eftir skjálftann og maður lifandi, ég ætlaði ekki að ná að þrauka þessa fjóra tíma sem ég átti að vinna. Fór heim í kvíðakasti og dagarnir síðan hafa verið mjöööög misjafnir, svo ekki sé meira sagt. Læknirinn minn greindi mig með áfallastreituröskun (vissi það svosem) og sagði mér að taka mér tíma í þetta. Sem jú er ágætt þar sem maður hefur vægast sagt nóg fyrir stafni.

Engu að síður böggar mig rosalega mikið að sumt fólk getur ekki rætt neitt annað við mig en það hvað ég sé óheppin að vera heimilislaus, hvernig hefur flækingurinn það (s.s. ég), ohh þetta er svo hræðilegt fyrir ykkur (really?) og allt það, sem sagt: stanslaus vorkunn. Mér finnst þetta samt frekar niðurlægjandi svo ekki sé meira sagt. Maður er að reyna sitt besta til að halda haus og líta á þetta sem verkefni í staðinn fyrir að leggjast í eitthvað fokkings volæði yfir óheppninni. Daginn eftir skjálftann kom fréttakona frá Stöð 2 til að taka við mig viðtal í húsinu. Eftir á að hyggja vildi ég óska að ég hefði ekki leyft henni að koma, þar sem þarna opnaðist flóðgátt og fjölmiðlarnir velflestir búnir að hafa samband. Ég hef hins vegar neitað öllum þar sem ég hef ekkert merkilegt að segja og hvað er þetta að gera annað fyrir mann nema fá meiri vorkunn - nei takk.

Æj ég er svo skrítin. Auðvitað er fólk að reyna að sýna manni samstöðu og svoleiðis en mér finnst að það megi bara gerast öðruvísi. Það væri gaman að fá þetta fólk í heimsókn og tala um eitthvað allt annað. Eða fá þetta fólk upp í Álftarima og bjóða því að spreyta sig á kúbeininu Cool Ég hljóma kannski rosalega vanþakklát, það er ég hins vegar ekki og þakka mikið fyrir stuðninginn. Nú er hins vegar mál að linni með vorkunnsemina. Hún er ekki að gera okkur neitt gagn núna. Við erum komin í fínt húsnæði og reynum eins og við getum að lifa eins eðlilegu lífi og við getum.